ЧОВЕЧНОСТ

web

Помнам што ми раскажа
во детството дедо Алексо:
"Еднаш одамна, кога бев дете,
облечен во бело кошулче,
низ Мраморец војска мина.
Се уплашив и сакав
негде да се скријам.
Но еден војник
/јазикот не му го разбирав,
ама насмевката му ја видов!/
ме помилува по косата
и солзи му потекоа.
Можеби му наликував
на неговото дете
оставено некаде во Анадолија,
можеби се сомневаше
во сопственото враќање дома.
Потоа одврза едно крпче
и ми даде грутче шеќер
да се облажам..."

Со помош на дедо ми, ми се чини,
засекогаш предрасудите ги избришав.
Верувам во човечноста и правината.
Ги барам и на најнеочекуваните места.
За грутчето шеќер
од почетокот на минатиот век
доживотно да се возвраќа вреди.

© Тоде Илиевски
=============================
© Електронно списание LiterNet, 19.05.2004, № 5 (54)