PEPITO

Stefan Bonev

web

Dan was mijn naam Pierre en ik was twintig jaar oud. Anders riepen mijn vrienden mij Pepito omdat zij dachten dat ik gekeken wordt alsof een Italiaan. Ik had niets tegen dat. Zij beweerden ook dat ik een introvert teken had en die vermoedelijk waar was. Aan de tijd toen ik dat verhaal begon, studeerde ik geneeskunde, verder was ik in mijn ophoorde jaar. Er is een nieuwsgierig detail dat ik zeker zou moeten vermelden voor ik mijn verhaal begin. Er was iets vreemds over mij. Aangezien toen ik kind was, had ik de gewoonte van het concentreren op verschillende voorwerpen tot ik begin alsof hen te voelen. Ik zou een afbeelding op de muur of de tafel in de keuken kunnen zijn. Ik zou alles kunnen belichamen dat ik wilde. Ik bestond aan twee plaatsen gelijktijdig- in mijn eigen lichaam en in het voorwerp ik dacht na.

Ik leefde in een kleine garret waar ik datums soms nam. Ik zou mijn keuze op enig van hen niet kunnen stoppen hoewel ik wilde. Ik gaf de meeste nachten met een sigaret in mijn hand uitzitten op de raam, leuning. Op de tegenovergestelde zijde van de straat was er nog een raam waarachter ik dikwijls een gezicht zag dat mij altijd roerde. Ik had haar naam geleerd- Emily. Zij was een studente ook. Ik had vele tijden geprobeerd om een gesprek aan de bushalte te beginnen, maar ik was nooit stoutmoedig genoeg geweest. De woorden verwarden op mijn tong en mijn wangen bloosden van de verwarring. Ik voelde mij onwaardig voor haar. Soms door mijn raam, zou ik haar lichaam in de opening tussen de gordijnen kunnen zien. Dan zouden de lichten uitgeschakeld worden, maar ik zou in de duisternis uren lang met ontstoken ogen gluren voor ik in slaap met een verlangen voor het onmogelijke zou kunnen vallen.

Ik gaf vele uren aan het raam uit, verwachtend dat ze in haar kamer het licht zou in te schakelen en ten slotte van haar rooskleurig hemd binnengaan voor zij zou gaan neer te leggen. Het rooskleurige hemd! Terwijl ik soms wachtte, zou ik hem hing zien op het balkon te drogen.

Dit gebeurde die morgen toen ik met een hoofd zoals een zware jongen van een late nacht ontwaakte. Het hemd hing opnieuw op de was lijn. Het werd slechts druppelde daarvan gewassen en werd bewateren. Ik concentreerde me en probeerde door de draden van de constructie te gaan. Het is zeker mooi te omhelzen dat jonge lichaam, ik begon te voelen hoe ik ontlading aan de was lijn was, ik zou het dat van het lopende water kietelt, dan ik het bezit over mijn eigen lichaam kunnen voelen verloor. Ik had slechts gedacht dat ik nooit op een voorwerp naar die omvang had geconcentreerd me toen de wereld rondom spon. Ik was aan de tegenovergestelde zijde en die ik met de herfst wind woei. Voor mij was mijn eigen raam. Ik zou kunnen zien mijn gezicht, mijn schouders en mijn wapens leunend op de weduwe, de sigaret tussen mijn vingers. Dan bekladde het beeld in de afstand, de sigaret losmaakte en viel van. Toen ik mijn ogen steeg, was er niemand die op het balkon zit.

Op de volgende ochtend kwam Emily en nam mij in haar kamer. Ik had al gedroogd en ik voelde de warmte die van haar aanduidt. Aan laatste ik was met haar! Ik werd de weg opgewekt die enkel een rooskleurig hemd zou kunnen zijn. Dan zette zij mij op. Ik voelde haar grote borsten, het kietelen van haar scherpe tepels. Ik zou iets naar mij een man opnieuw geven, om dat lichaam te beheersen. Maar zeulde kan ik niet. Pepito bestond niet langer. Wegens mijn nieuwe positie ontmoette ik de haare vrienden. Ik probeerde in hen te belichamen, maar niets gebeurde. Ik zou de barrières van hun instanties niet kunnen kruisen. Het zelfde was met Emily. Maar ik moest in haar aan enige kosten gaan. Die weg die ik zou kunnen zijn dichter bij mijn doel. Ik had opgemerkt dat zij sommige soorten van pillen nam. Misschien houden antibiotica of iets van dat. Zij nam hen tweemaal per dag aan strikt gedefinieerde uren. Voor mij was het geen probleem om in een levenloos voorwerp te belichamen. Ik wachtte op het moment toen zij de pil nam en ik concentreerde me opt.

Ik werd geslikt. Dan keek Emily lange voor haar missende rooskleurig hemd in haar kleerkast. En ik loste in haar bloed cellen op en drong iedereen haar lichaam door. Ik verwarde in haar ganglion en vestigde me in de kloven van haar brein. Ik begon gefluister-zoals fragmentarische gedachten te bespeuren. Ik viel haar iedere enkele cel binnen. Ik vermengde mijn gedachten met van haar. Ik nam macht over haar spieren en zin. Ik zou kunnen regeren over dat lichaam evenals zij zou kunnen. Ik was dan Pepito en Emily tegelijkertijd. Haar bewegingen waren ongecoördineerd in het hele begin. Zij trok naar beneden alles zij raakte aan. Dan zou zij stil en verdiept voor de spiegel blijven. Ik voelde schuldig en een hinder. Ik wilde uit gaan, om in iets anders te belichamen, maar ik zou kunnen niet. Haar lichaam hield mij standvastig vast en ik dwaalde toen een muis in een strop ving. Het zou van dat niet kunnen duren voorgoed kunnen houden.

Ik besliste mijn bestaan naar haar te onthullen. Een morgen terwijl zij nog steeds legde half slapend in haar bed ik op mijn moed schroefde en riep haar binnen die haar dacht. Zij sprong uit bed en keek rondom gemaakte gebade. Ik verwachtte dat haar boos en te zijn tegen mijn belemmering te protesteren. Ik werd verrast toen zij mij vertelde dat zij heel blij was. Zij was zo eenzaam geweest en wenste geheim een innerlijke stem te hebben te delen met en om advies te vragen. Wij verdeelden onze functie. Ik herinner me haar klaarmaken me voor examens. De tijd was nooit genoeg. Terwijl zij gelezen werd sliep ik en vice versa. Wij namen alle examens met voortreffelijkheid. Zodra Emily die vermeldde, is zij wilde kussen mij. Ik vertelde haar dat ik van het vasthouden van haar in mijn wapens had gedroomd. Aan eerst onze liefde was een ware kwelling. Maar spoedig produceerden wij een weg om hem te doen. Ik riep haar verbeelding mijn lichaam en zij binnen- van haar. Het droei om uit iets ongelofelijk van de heel eerste tijd te zijn.

Wij gaven vrijheid naar onze fantasieën en wij deden wat dan ook wij naar voor hunkerden. Wij begonnen in onze eigen wereld- denkbeeldige en echte tegelijkertijd te leven en wij waren gelukkig. Wij zwommen in denkbeeldige rivieren en zeeën; wij stegen alsof tussen hemel en kosmos observeert vogels. Ik merkte op dat Emmy op zichzelf concentreerde zich. Zij werd introvert en zwijgzaam. Zelfs was het moeilijk voor mij om in haar te gluren dacht. Zij begon lang voor de spiegel te betekenen. Zij werd uitdagend en zenuwachtig. Toen ik haar vroeg, beantwoordde zij dat zelfs zij niet geweten heeft wat verder met haar ging. Een morgen ontwaakte zij en begon mijn denkbeeldig lichaam te kussen en met mij te knuffelen. Toen ik ontwaakte, drukte zij zichzelf dicht bij mij strakker en vertelde mij dat wij een baby gingen hebben. Dan liefkoosde zij de dummy, maar niet de denkbeeldige, de Reaal een.

© Stefan Bonev
© Julia Valkova, vertaald naar Nederlands
=============================
© E-magazine LiterNet, 29.10.2005, № 10 (71)