129. "КАЙ БЕФ, КАЙ ДОЙДОФ" ИЛИ СИРОМАИЙОТ ГОЛАК СТАВА ЦАРСКИ ЗЕТ И СИН

Том 2: Приказки и предания

Имало едно време еден сиромаф чоек на име Голак. Той, одееки еднуж во еден град, му се погодило да нает три алтани, и си рекол: "Я никой пат не сум бил богат, та сеа со три алтани ке се обогата? Да си помина еден ден баре као поминует царот." Ошол на едно кафеане и му рекол на кафеджията: "Да ме служиш со царски чаши и, ако те попрашат некой, да речиш: синот на индийскийот цар патуат препраен." Пил кафе и дал еден алтан. После ошол на баня и тамо му рекол на банярот истото. А коа излегол, дал пак еден алтан. За ручег ошол во една ахчийница най-богата. Тамо ручал царски и го дал и другийот алтан.

По градот се разчуло и дошло до ушите на тамошнийот цар. Царот помислил за вистина, - пратил царската кочия, царски алишча и аскер да го донесат дури у сарайот. Той влегол во кочията, се облекол во царските алишча и коа видел, во джепойте полно пари. Дури ошле до сарай, по патот шчо сиромаф нашол, се му даал. Царот го пречекал со радос и чес и му дал еден конак. По неколку време си намислил да му я дайт керка си за жена и со тоа да се ватит приятель со индийскийот цар, шчо бил на тоа време многу силен. Му я дал и вечерта, коа ошол во нейзината одаа, се разпулил и си рекол: "Кай беф, кай дойдоф!" На цареа керка йе се смачило да го слушат да велит секой пат, коа влезел внатре: "Кай беф, кай дойдоф!" И се оплакала на татка си, велееки оти не йет царски син: "Зашчо секой пат, коа да влезуат при мене, се чудит и велит: "кай беф, кай дойдоф?!" Царот си помислил оти той така велит, за оти не сет негойте сарай толку убай, колку от татка му, - индийскийот цар. За тоа го турил во друг, ушче по-убав. Туку той и тамо се си велел: "Кай беф, кай дойдоф?" Царот го разшетал во азното, кай безценетите каменя, от койшчо си зел Голарот (така си го кажал името) неколку в джеп, и пак рекол: "Кай беф, кай дойдоф?" Царот се налутил и го затворил в темница.

После собрал големците и им разкажал. Тийе му рекле: "Пиши една книга на индийскийот цар и прашай го, дали имат некой син на тугина? Да не му йе овай вистински, та после да ни напрайт некое лошо?" Царот часокот зел и напишал книга, велееки му, оти: "Еден чоек на име Голарот овде се кажа за твой син. Я за атарот твой, го сториф зет, као му я дадоф керка ми. Сега ти се молам да ми кажиш, дали имаш некой таков син по тугина, за да ти го прата заедно со керка ми?"

Индийскийот цар, за касметот на Голарот, немал машка челад и, коа я зел книгата, си рекол: "Овой чоек шчо бил толку итар, да се сторит царски зет со името мое, немат да го отреча и я". И пишал на царот. "Вистина имам таков син, от многу години заскитан и многу ке ти го знаам за сполай, ако ми го пратиш, колку мойш по-бургу". Царот я зел книгата, я изкарал (изхокал) керка си, го извайл Голарот и го пратил заедно со неа, со царски луге и со богати дарой, дури кай индийскийот цар.

Коа се явил Голарот пред него, му се поклонил до земя и му рекол: "Д'овде дойдоф со името твое. Сега као ти носит честа, така напрай." А царот му рекол: "Коа си бил толку итар, шчо от гол, да се сториш царски зет и я не те отречуам."

И така голакот со итроста си се сторил от гол царски зет и син.

=============================
© Електронно издателство LiterNet, 22.03.2008
Сборник от български народни умотворения. Т. 2. Приказки и предания. Съст. Кузман Шапкарев. Под редакцията на Тодор Моллов. Варна: LiterNet, 2008

Други публикации:
Сборник от български народни умотворения. Съст. Кузман Шапкарев. Т. 1-6 (в 9 кн.). София, 1891-1892; 2 изд. - В 4 тома. София, 1968-1973.