* * *

Войник на сватбата на жена си

Посвършил се Симон добър юнак,
си се посвърши и ми се ожени.
Яле, пиле три дни и три нокье;
дошла коа, дошла лепо време,
да го кла'ет во бела гардека;
цар ми пущил до три капиджии:
- Вземайте го Симон добър юнак;
оти мене войска ме надоли!
Как ке г' найте, така да го зейте.
ак' йе голо, голо да го зейте.
Ми дойдо'е до три капиджии,
еднъж клюквет, а два пъти виквет:
- А излези, Симон добър юнак,
да ми одиш на войска царе'а!
Той спиет во бела гердека,
бар' не знаит от' на врата клюкает,
ми клюкает до трине елчии.
А хубава невеста ми слушат,
страм йе било юнака да скорнит
и си ронит сълдзи по образи;
сълдзи падвет на него'о лице,
дури ми го сълдзи попариле.
Тога ми се Симон разбудило:
- А не'есто, мое добро мило!
Що те тебе нужба натерало,
незнаено, още невидено,
та ни оба мие отпознати,
сълдзи рониш, дур' ме попариче!
- Ай ти тебе, Симон, добър юнак;
како, Симон, я да не си плача,
како добро да не рона сълдзи!
Къде клюкает царски капиджии,
за да одиш на войска царе'а.
Той час Симон на нога ми рипна
и отвори негой вити порти,
и ми виде до три капиджии;
и тие три силни капиджии
как го найде, така го грабна'е.
Тога велит Симон добър юнак:
- Не неида, та ме пограбвите;
да си зеам моя бърза коня,
та да идам на войска царе'а!
Повратил се Симон добър юнак
и ми влезна в темна конушница,
и опитвит девет атли коньи.
'Сите ми 'и бутур пофатило,
'сите коньи земи попаднале,
съде еден ми се одго'орило:
- А егиди, Симон добър юнак!
Изжули ми мои триста рани,
та клачи ми седло шикосано,
да о'име на войска царе'а!
Го поседла своя бърза коня
и ми велит хубава невеста:
- Ай ти тебе, Симон добър юнак!
Земи, Симон, ова киска цвеке;
докога ке стоит разцутена,
до тога я тебе ке те чека;
кога киска ке ми ти изгорит,
тога млада ке ти се премъжа.
И отишол Симон добър юнак,
и отишол на войска царе'а,
ми воивал за девет години,
дури ми се Симон забора'и,
що ми сборвал с хубава невеста;
тук' му велит негва бърза коня:
- Ай ти тебе, Симон добър юнак!
Види киска ти йе подгорена,
невеста ти сега се премъжвит,
земи изан од нашего цара,
за да бърго не'еста прифтасаме.
Тога Симон търчат пра'у при цара,
ронит сълдзи и ръце си кършит!
- Ай ти тебе, цару татко мои,
дай ми изан дома да си ода,
от' денеска не'еста се премъжвит!
Цар му велит: "Ак' сакаш невести,
имат овде колко да ми сакаш!"
Симон мошне ми се уядвело,
мошне младо ми се уплакало;
и си пойде при своя бърза коня:
- А егиди моя бърза коньо!
Моиот цар изан не ми дават.
- Бърго пойди при наша царица,
тая, Симон, изан ке ти да'ит!
И си пойде Симон добър юнак:
- Ай царице, ай господарице!
Ти се молям, о господарице,
жити Бога да си пойда дома,
от' денеска не'еста се премъжвит!
И му велит нему царицата:
- Търчай, Симон, да зафтасаш не'еста!
Тога велит коня, бърза коня:
- Престегни ми мои църни очи,
защо не гля къде ке си ода,
ако сакаш не'еста да фтасаме.
И му върза негой църни очи;
и си летна коня до небеси,
и си стигна покрай негоо село.
Тамо найде свои стари татка,
си го найде къде лозье копат,
лозье копат и сълдзи ми ронит.
Ми г' опитвит незнаен делия:
- Ейди старче, ейди мили старче!
Що те тебе нужба дотерало
на Великдан лозье да ми копаш?
- Бегай, бегай, незнаена дельо,
не сборви ми, не пукве ми сърце!
Се премъжвит од сина ми не'еста,
не'еста седе до девет години;
за тва вамо сум ти избегало.
Тога велит незнаена делия:
- Айде, старче, дома да ме носиш!
Ми го седе пред коня, пред себе,
го однесе во него'и дворье.
И ми велит Симон добър юнак:
- Айде, старче, напрай му ужина,
да ужина, после да поспиа,
ет' на колко сати да ме скорниш.
И си стана стариот бабайко,
и му напрай една турска манджа;
се наяде Симон добър юнак,
си ми легна Симон да преспиет.
Кога дойде време що наръча,
тога него старец го скориват:
- Стани, стани, незнаена дельо,
оти дойде ко'а за ставанье.
Си станало Симон добър юнак:
- Айде, старче, сега да ме носиш
да ме носиш къде сватба чинет!
- А егиди, незнаена дельо!
Как д' ода, как с очи да с' опуля!
- Айде, айде, старо, да о'име!
И го зеде пред себе на коня,
отидо'е къде сватба чинет.
Свирби свирет, хора ми играет;
назад ми се старо повратило.
Как го виде невеста Симона,
вчас го позна, от' йе нейдзин стопан,
ми го клади в чело на трапеза
и ми служит незнаена деля.
чаша да'ат и на скут му седна.
'Сите ми се тога зачуди'е.
Тога велит Симон добър юнак:
- Ова ми йе люба, първа люба;
а на зетот я що ке му да'ам?
Ке му да'ам сестра Ангелина,
ни той да се сега пострамотит,
ни я да се сега пострамотам.
Се я зеде хубава невеста,
си я слече рубо невестинско,
я облече сестра Ангелина,
я однесе къде сватба чинет.
Тога старче ми го запознало,
оти било него'ото чедо.

=============================
© Електронно издателство LiterNet, 04.02.2011
Български фолклорни мотиви. Т. I. Обредни песни. Съст. Тодор Моллов. Варна: LiterNet, 2006-2011
Български фолклорни мотиви. Т. ІІ. Балади. Съст. Тодор Моллов. Варна: LiterNet, 2006-2011