* * *

Вградена невеста

Си биле троица бракя майстори прочуени по нивниот майсторлук. Чул един цар за нивниот майсторлук. Пратил царот, та й викнал при себе, за да му направят един мост. Дошле майсторите кай царот и му рекол:

- Слушайте вие, троица бракя, яз сум ви викнал, чунки сум чул, оти сте много майстори, и от вас по-марифетлии немало друзи во царство мое. Бидейкюм немат от вас по-майстори во моява царщина, яз сум ви викал да ми направите един мост на рекана, що течит во градов. Ама го сакам да ми го направите до три години - ако не го направите до трите години, на сите троица ке ви сечам главите! Ова, що ви го велам, ви го велам со клетва!

Виделе и чуле сиромаси майстори, що му рекол царот и взеле изим от царот, та пошле дома и си взеле жените, та се курдисале, и го започнале мостот да го правят. Денье ке направиле темелите, а нокье ке му панале.

Како ти правиле, правиле токмо две години, що го правиле и могле темелите да й изправят. Приближала трекята година и много се уплашиле, за да не й загубит царот, чунки му се закълнал, оти ако не го направат до три години - ке й загубел.

По-стариот брат едно утро рано се молел на Бога, за да му поможит, да му застанит мостот. Чул да пеит едно църно пиле и да му велит на майсторот:

- Дейди, по-стар брат майсторе, арно Бога се молиш, току дури не я закопаш жива во темелите по-малата невеста на брата ти, не е чаре да застанит темелот!

Кога чу по-стариот брат църното пиле що му велело, при все що му беше жал, и го викна брата си, за и той да чует. Откога чул по-малиот брат, що велело пилето, сториле сбор со бракя си, за да я натераат младата невеста да му отнесит дента ручок, и да я закопаат во темелот.

И рекле бракята, кога си ошле на работа за тая, да отнесит ручок. Направила ручок сирота невеста и си го успала Милошчето, та му го отнесла кай мостот на мъжете, му го дала зелникот на аргатите, и тръгнала да си одит дома.

- Я не вясай, моя мила домакинко, да си ходиш дома, я влези во пустиот темел, да го видиш, оти не се праит олкова години, кай го праиме.

- Оф, мой мили домакине, не мой ме забавя ме, ти се молам, оти да не ми се разбуит малечкиот ми Милоше, та да ми заплачит, за да ми цицат бозка...

- Я слези, мила домакинко, да ми подаиш златниот пръстен, оти ми падна во темелот, та после ой си!

Слезе сирота невеста, за да го земит пръстенот, и веднаж аргатите навърляле големи камене на нея, и я потиснале.

- Ах, мили ми домакине, лели мъката била за мостот да застанит, яз да умрам во темелов, ако умрам, само вие да останите живи! Едно ке те молам, мой домакине, десната бозка да не ми я зазидате, ами да ми я оставите от зидот надвор, за да ми го носите малото мое Милоше, да го доям, дури да ми порастит, за гробнина той да ми паметуват. И секогаш, кога ке върви човек по овой мост, да се треси мостов, како що се тресам яз за моето мило чедо Милоше!..

Толку рече и си умре. Велат люге гьоа уще му била бозката скамнета на мостот, и човек кога да вървел, се тресел мостот...

=============================
© Електронно издателство LiterNet, 20.06.2011
Български фолклорни мотиви. Т. ІI. Балади. Съст. Тодор Моллов. Варна: LiterNet, 2006-2011