* * *

Вградена невеста

Си беа троица майстори префалени
и сите троица си беа бракьа,
на майсторлук научени.
И сите троица си беа женети.
От още много майстори що беа,
кай сите името им се слушаше -
колку работи тежкьи беа,
тие можеа да ги напраат.
Еден чоек дойде и ги кани,
оти царо ги вика,
и си кьинисале наедно.
Санокь оделе по месечина,
на царо му се поклония,
со скърб голема го прашаа:
- Що ни заповедуаш нам?
Ние сме лугье, слуги твои.
- Яз сум чул заради вас,
оти сте майстори много добри;
од мене що ми сакате
моето од Нарта да ми го напраите?
Ако не можите да го напраите,
да знайте, оти не кье откьините.
- Господаре, те умоляваме,
три дни да се помислиме.
Откако се поизмислиле,
на царо му одговориле:
- Моето овой да го напраиме,
седум години време сакаме.
Що кье биди и що кье треба,
царо сето да го арижи.
Ние слуги кога сме,
на сборо къе ти речиме,
да не не остаиш да жалиме
во ова тугьина, що сме,
челадта сакаме да си донесиме.
покрай нас да си ги имаме
- Сето ова, що сакате.
яз ви го даам со клетва,
моето здрав аз го сакам,
оти ве пресечуам троицата како овци.
Си станаа сите троица
и си пойдоа сите троица.
Челадта им беа од Нънта,
и си ги донесле Нарта кай мосто.
Местото од мосто го готват:
темелите ги копаа,
каменето ги редеа,
сио ден работеа.
водата мосто му го давеше,
шест години, що се мачия,
и мосто нейт се правеше.
Туку седеа и се мислеа,
и со сълзи църните си плачеа,
оти времето наближуаше
и мосто нейт се правеше.
Еден ден, уще од рано,
най-големио, кога си миеше лице,
кай що си разшетуаше в вода,
виде врабче (пиле) подлетат земя.
Пилето, тамо кай що си леташе.
на гранка се одморуаше,
на най-големио туку се пулеше,
и нему вака туку му велеше:
- Най-големио, да не се жалите,
ако сакате работа да свършите,
од малио брат невестата да земите,
в темелите да я закопате,
бърго, бърго да я покрияте,
жал и милост да не гледате.
Най-големио кога си чу
пилето, ова що му велеше,
од джигьери издиваше,
сърдцето му се кьинеше,
оти той си имаше голема болещина
на тая най-мала снаа:
Тая си имаше едно дете мало,
на нозе неизправно,
од майка си не се делеше,
Костадин й е го викаа.
По-големио се мислеше,
и много лошо й идеше.
Накрай се мислеше,
оти вака Господ заповеда -
мосто овой да се напраи,
требно снаа ми малата да умри.
Дома той поръча,
ручек арен да се напраи,
и снаа ми малата да се сготви,
ручекот со нея да се прати.
Най-големио що наръча,
по-малата снаа го послуша,
Костадина си го крена,
откай що е спиеше, си го разбуди
и пак на сън си го кладе.
Се напраи, се обружа
и кай мосто да оди кьиниса.
Со голема радост беше,
ручекот кога си го носеше,
що туку кай мосто втаса,
на майсторите тая им рече:
- Вой, майстор, ах! Вой мърац
со напредок що работите,
каму го мосто, що го праите,
шест години цели кай работите?
- Господаркье, и ние се чудиме:
мосто откога го почнавме,
дене и нокье сите работиме
и не можеме да я изпраиме.
По-големио ни наръча,
и со клетва не преколна,
денеска ручек кой кье донеси,
да не го остаиме да си бега,
ами во темелите да го закопаме,
мосто за да можеме да го напраиме.
Църна църната не си знаеше,
майсторите що сборуаа,
на мажа е туку се пулеше,
и го гледаше, оти се како плачи...

=============================
© Електронно издателство LiterNet, 20.06.2011
Български фолклорни мотиви. Т. ІI. Балади. Съст. Тодор Моллов. Варна: LiterNet, 2006-2011