Издателство
:. Издателство LiterNet  Електронни книги: Условия за публикуване
Медии
:. Електронно списание LiterNet  Електронно списание: Условия за публикуване
:. Електронно списание БЕЛ
:. Културни новини   Kултурни новини: условия за публикуване  Новини за култура: RSS абонамент!  Новини за култура във Facebook!  Новини за култура в Туитър
Каталози
:. По дати : Март  Издателство & списание LiterNet - абонамент за нови публикации  Нови публикации на LiterNet във Facebook! Нови публикации на LiterNet в Twitter!
:. Електронни книги
:. Раздели / Рубрики
:. Автори
:. Критика за авторите
Книжарници
:. Книжен пазар  Книжарница за стари книги Книжен пазар: нови книги  Стари и антикварни книги от Книжен пазар във Facebook  Нови публикации на Книжен пазар в Twitter!
:. Книгосвят: сравни цени  Сравни цени с Книгосвят във Facebook! Книгосвят - сравни цени на книги
Ресурси
:. Каталог за култура
:. Артзона
:. Писмена реч
За нас
:. Всичко за LiterNet
Настройки: Разшири Стесни | Уголеми Умали | Потъмни | Стандартни

HOMO FABER

web

Умешна сум како татко ми.
Секоj ден името му го ваjам.
И како него си повторувам: "Паметот никоj нема да ми го земе!"
И пред сета мисловност
                      да добие форма на глинен сад,
                      секоj ден од неа себе си се ваjам.

Ги сакам умешните луѓе,
                      изваjaните тела,
                            зборовите изречени.
Рацете ми са живи,
                      длабоко в глина,
                             прецизно ваjат.
Си наликувам на татко ми -
                      си играм со глината,
                             формите,
                                  ги сложувам контурите.
        Уметност е да си глинен.
Глината никоj нема да jа земе.
Паметот отиде в пекол
                      и гори,
                             таму каде што глината стине
                      во лицето на...
                      во името на...
                             таму каде што сите сме творци.
Зошто велосипедот не го запира своjот од
                      а
                      ваjаме должини,
                      празни обрти.
Реципрочни сме само во своето движење,
                          во своето ваjање.
           Рацете коj ќе ми ги земе?
Пишувам како татко ми.
Jас сум неговиот придушен,
                      хаотичен стил.
                      Пишувам во Името-на-Таткото,
                      творам во името на глината,
                      таму каде што застанал тоj,
                      вечно ваjаjќи,
                              без раце.

 

 

© Поли Муканова
© Зоран Jакимоски, превод от български
=============================
© Електронно списание LiterNet, 14.05.2009. № 5 (114)